17 Ay Sonra “Evet” dedi Betül. Evlendirme memuru Orkun’a döndü “Betül’ü karılığa kabul ediyor musun” dedi. Orkun mikrofona yaklaştı “Tüm kalbimle evet” dedi. Salonda bulunan arkadaşları alkışlamaya başladı. “O zaman ben de sizi karı koca ilan ediyorum” Artık Orkun ile Betül dünya evine girmiş ve ömürlerinin sonuna kadar ayrılmama kararı almıştı. Zaten babasının eşine yani…
Saat 09:27 “Karargah takımı öğle namazına şehit cenazesi var 6 muhafız, 3 trafik ve 2 yardımcı hizmet olarak çıkılacak. Tektip kıyafetleriniz ütülü, botlar boyalı olacak. Üsteğmen saat 10:30’da kontrol edecek. Jilet gibi olun…” diye bağırdı santral operatörü. Çavuş hemen listeyi hazırladı. Mustafa trafikçi olarak çıkacaktı. “Neden bu kadar kalabalık gidiyoruz” dedi Mustafa. “Bu sefer önemli…
Betül, Orkun’un yüzüne bakıyordu. Orkun ise şaşkın ve üzgün bir şekilde Betül’e doğru yürüyordu. Kafasını kaldırdı Betül’ün gözlerine baktı. Betül ne diyeceğini bilmiyordu. “Nasıl geçti?” diye sordu. Babasını ilk defa gören Orkun onunla konuşamamıştı bile. Kafasını eğdi. “Konuşmak istemiyorum” dedi. O gece ve ondan sonraki gecelerce uyuyamadı ve her uyuduğunda babasını gördü. Kimisinde özlemle sarılıyor,…
İkinci kez kıdem durdurma kararı ile İstanbul’da Kolordu Komutanlığında kalan Bayram artık eski idealist haline dönmek ve emekli olmak istiyordu. Korumaları iptal edecek ailesi ile arasını düzeltecek ve sakin bir yerde hayatını sürdürmeye devam edecekti. Artık usulsüz işlere de paydos demişti. Kararını vermiş bir şekilde saat 18:00’da Ottoman Palace’a gelmişti. Bara oturup spor haberlerini izlemeye…
“Annecim bugün bir aydan da düştük Artık 29 günüm kaldı. Bitiyor” dediğinde annesi derin bir nefes alarak “ Bir de bana sor” dedi. Her ne kadar hızlı geçse de annesinin yüreğinin kalkık olduğu 4,5 ay geçmişti. Hele sevgilisi neredeyse her aradığında “Aşkım iyi ki evli değiliz yoksa hiç dayanamazdım” diyordu. “Bitti artık. Hayatımda askerlik de…
“Bu da nereden çıktı” diye düşündü. Dördüncü koruma da ölmüştü. Gizli bir yakın koruma. Hemen kendini geriye doğru atarak kendine hızla yaklaşan bıçaktan kurtuldu. Dizini sıyırdığını ise daha sonra fark edecekti. Hemen yan yan yuvarlanmaya başladı. Bu sırada elini cebine sokarak nişan aldı ve ateş etti. “Tık” başka ses yoktu. Daha sonra gelen ses ise…
Her gezinti Rizi için artık işkence haline geliyordu. Artan mesafe ve yükler çekilmez haldeydi. Beda’nın sürekli onun hakkında bilgi alması da hala sinirinin geçmediğinin kanıtıydı. Arkadaşları ise Rizi’ye destek olmaya çalışıyordu. Rizi artık büyük bir bunalımın eşiğindeydi. Neredeyse 3-4 saat uyuyor ve sürekli ayakta dolaşıyordu. Salı günü sabaha karşı 04:00 sularında Beda, Rizi’yi yanına çağırdı….
“Hesabınızda yeterli miktarda nakit yok Bayram Bey. İsterseniz size ekstra bir limit düzenleyebilirsiniz.” dedi banka müdürü. Bayram ise üzgün ve çaresiz “Sadece ödeme kadar” diyebildi. Artık aylık ödemeler ağır gelmeye başlamıştı. Para yetişmiyordu. Bankadaki birikimlerini de bitirmişlerdi. Parasızlık aile içindeki huzuru da bozmaya başlamıştı. Artık Bayram işim var bahanesiyle eve uğramaz olmuştu. Genellikle odasında içiyor…
Kısık bir şekilde çıkan “Beyim” lafını karanlık hemen yutuverdi. Rizi’nin gözleri görüntüyü netleştirdiğinde kafasında durumu kurtarmak için yüzlerce yalan belirdi. Fakat ikisi de biliyordu ki bunun bir açıklaması yoktu ve kaçmalarına saatler kala yakalanmışlardı. Beda kafasını “Alın bunları” dercesine oynattı. Yanındaki adamlar hızla içeriye girip Rizi ile Halil’i odadan çıkardılar. Rizi’nin en son duyduğu ise…
Yanda gördüğünüz fotoğraf (resme tıklayınız) 1927 yılında tarihteki en parlak bilimsel zekaların buluştuğu beşinci Solvay Konferansı’nda çekildi. Albert Einstein, Niels Bohr, Marie Curie, Erwin Schrödinger, Werner Heisenberg, Wolfgang Pauli, Paul Dirac ve Louis de Broglie bu buluşmadaki önemli isimlerden sadece birkaçıydı. Bu bilim insanlarının yarıdan fazlası çoğunluğu fizik ve kimya alanlarında olmak üzere Nobel Ödülleri’ne…
Kapıdan çıktığında başı dönüyordu. Nereye gideceğini, gitmesi gerektiğini bilmiyordu. Caddeye çıkıp önünde duran ilk otobüse bindi ve son durakta indi. Biraz dolaştı temiz ve bol nefes almak istiyordu. Sahil kenarına gitti. Bir bara oturup içmeye başladı. Artık ne yapacağını bilmiyordu. Babasının ismini de öğrenmişti ve hala gidip konuşma cesaretini kendinde bulamıyordu. Karar verdi. “Konuşmayacağım” Otobüse…
“Şafak memleket” diye bağırdı. Artık iki aydan da azalmıştı. Mustafa için günler aheste aheste geçiyordu. Her ne kadar bu durumun sürekli sivil hayatında ve orada yapacaklarını düşünmesinden kaynaklandığını bilse de buna engel olamıyordu. İlk zamanlar günlerin hızlı geçmesini sağlamak için okuduğu onlarca kitaptan da sıkılmıştı artık. Artık günler hızla geçsin istiyordu. Gizlice içeriye soktuğu radyoyu…
Artık her şey sıradanlaşmıştı. “3-2-1” ve arkasından gelen bazen “tık” sesi bazen de müthiş bir patlama sesi. Barutun patlaması ile kovandan çıkan çekirdeğin tam hedefe ulaşıp cansız bedeni yere sermesi. Haz ve heyecanla birlikte vazgeçilmez bir kovalamaca ve kaçış. Araba silmekten, adam öldürmeye uzanan yol ve bu yolda tek başına Halil. Ruhsuz ve sadece adam…
“Tabi ki sensin” dedi. “Çünkü sen onun babasısın”. Rizi mutlu bir şekilde dışarıdan giren korumaya bakıyordu. Koruma Rizi’nin yanına gelip elinden tuttu. Korkarcasına bir öpücük kondurdu bebeğine. “Barda ne isim koydu?” diye sordu. “Sevan” dedi Rizi. Hemen doğruldu koruma “Onun ismi Sevan değil. Onu buralardan götürdüğümde daha güzel bir isim koyacağım ona” dedi. Rizi ise…